Het gevederde volkje dat onze tuinen bewoont, 
kent hem als een te duchten gevaar.
Vandaar ook dat er allerlei alarmerend gedrag optreedt zodra hij is ontdekt.
De merel spant daarbij de kroon met zijn schelle waarschuwingsroep. Zodra deze zich laat horen, treedt er onder het vogelvolk een sfeer in van 'op je hoede zijn'. Het gekrakeel van het groepje mussen in de appelboom valt stil.
De spanning is voelbaar. Zal hun aartsvijand, de sperwer, het opgeven of valt één van hen straks ten prooi aan de gevreesde klauwen?
Intussen houdt de sperwer zich zoveel mogelijk schuil. Hoewel hij honger heeft - vandaag heeft hij al zo dikwijls vruchteloos getracht een prooi te verschalken - overziet hij de omgeving, vanaf zijn uitkijkpost in de dekking van het groen. Waakzaam en alert op elke mogelijke aanwezigheid van een slachtoffer. Beweegt die koolmees daar zich niet traag?
Een volgend moment is de uitkijkpost verlaten en in pijlsnelle duikvlucht slaat de sperwer toe. Zijn slachtoffer is compleet overrompeld. De klap waarmee de roofvogel hem heeft geslagen, heeft hem buiten bewustzijn gebracht. Een scherpe beet in de nek maakt een einde aan verder lijden.
Na zijn maaltijd slaat de sperwer geen acht meer op zijn omgeving. Verzadigd als hij is, neemt hij rustig de tijd zijn outfit in orde te brengen.
Een tijdrovende bezigheid, die noodzakelijk is voor een volgende jachtvlucht. Hoe gladder het verenpak en hoe beter elke veervlag op de andere aansluit, hoe sneller hij tijdens de jacht kan zijn.
Noodzaak, want te dikwijls blijft een aanval van de sperwer zonder succes. Talloze vogels zijn er, maar slechts een minuscuul deel van die grote aantallen is voor hem weggelegd als prooi. Hij moet het hebben van verzwakte of afgedwaalde dieren.
Met de verzadiging van de sperwer is ook de rust weergekeerd.
Voorlopig is het gevaar geweken. De mussen krakelen weer met elkaar, de koolmezen en pimpelmezen hervatten hun zang en de merels scharrelen weer door de tuin.
PZC 17 juni 2009
